Altruïsme

Ooit de pijn van een falende stand-up comedian ervaren? Het is de pijn die verveling heet en samengaat met een diep gevoel van plaatsvervangende schaamte, dat in alle botten kruipt bij het kijken naar grappig bedoelde humor, die niets anders oplevert dan de stilte van schuifelende stoelen. Die ene lach van een welwillende vriendin maakt het gevoel nog intenser. De uitdaging voor de komediant is dat het stroomt, de sidekicks moeten er uit rollen alsof ze op het moment bedacht worden. Het is een vak en als je dat niet volledig beheerst, dan bestaat de mogelijkheid dat je publiek nooit meer iets met je te maken wil hebben. Als je echt zeker wil zijn van totale weerzin tegen het verschijnsel stand-up comedian, dan doe je wat één van de komedianten die avond deed, namelijk het publiek de schuld geven: “nou, jullie hebben er echt zin in vanavond…”

Wat drijft iemand om op het toneel te gaan staan en dan het publiek de schuld te geven van zijn falen? Dan moet je jezelf toch wel geweldig vinden? Het is op zijn minst een vorm van zelfverheerlijking.
Dat zouden wij eens moeten doen, deelnemers de schuld geven van een stroeve training. Ik hoor het ons al zeggen: “nou, jullie hebben er echt zin in vandaag…het probleem is dat jullie niet het vereiste niveau hebben, jullie kunnen niet eens een open vraag stellen!” Ze laten ons alle hoeken van de trainingsruimte zien. Nee, wij zijn wijzer, wij respecteren mensen zoals ze zijn, wij zijn er voor de ander, wij hebben een hoger doel met onze trainingen: het verbeteren van de communicatie tussen mensen, zodat we met zijn allen in een betere wereld zullen leven. We blijven onvermoeibaar vechten om van de ander een gelukkiger mens te maken, open naar de ander toe communicerend, invoelend en assertief. We offeren ons leven op om ogen te openen, we zijn er op het altruïstische af voor de ander. En natuurlijk, ook bij ons gaat wel eens een training wat minder, maar dan geven wij niet de deelnemer de schuld, nee, wij zetten die ervaring om in positieve energie en gaan bij onszelf te rade waar we te kort zijn geschoten, waar er blokkades op te ruimen zijn. We gaan zelf als deelnemer goedgemutst naar trainingen om met nieuwe invalshoeken kennis te maken. Daar leren we van en we staan weer met een tomeloze energie op om fier de toekomst in te blikken, onze haren wapperend in de wind.
Heerlijk, ik word er helemaal gelukkig van als ik me weer eens realiseer hoe geweldig wij zijn.