Interventie
Ze hadden bedacht dat ze iets voor het bedrijf moesten doen, er moest beweging komen, ze moesten er met z’n allen tegenaan, zeker in deze tijd. Het waren mooie woorden en er was een mooi idee: een workshop organiseren voor het bedrijf. Over passie.
Ik zat, samen met de trainer, naar de groep te kijken. Er stond een deelnemer iets te vertellen aan de anderen, het ging uiteraard over passie, want dat was het onderwerp nou eenmaal.
Hij had de uitstraling van een deurmat.
Ik keek naar de groep. Ze lagen in hun stoelen hun rug te bederven, één zat er met zijn mobieltje te spelen. Er kwam een niet te keren storm van verontwaardiging in mij opzetten, verbijsterd keek ik van de groep naar de deurmat en toen kon ik het niet meer houden. Met een mengeling van spel (“waar is de camera? Is dit een grap?) en oprechte woede (“passie? kijk eens hoe jullie er bij zitten!) heb ik ze de mantel uitgeveegd. Het was heerlijk om te doen.
De deelnemers schrokken zich kapot en vijf minuten later stonden ze op een grasveld om een houten tafel met elkaar te discussiëren. De trainer en ik keken ernaar. Ze zei tegen me: “Goeie interventie, zeg!” O ja, het was een interventie. Gek, zodra een handeling in woorden worden gevat verschuift er iets in mijn hoofd, de handeling wordt een methode. Ik buig diep voor alle wijsheid die trainers in huis hebben, maar ik kan dat allemaal niet onthouden. Gelukkig hoeft dat ook niet, want ik mag als trainingsacteur mijn impulsen volgen, ik ben er voor de beweging en soms mag ik dat letterlijk opvatten. Dat is mijn passie.
Als u mij ooit in een stoel ziet hangen met een mobieltje in mijn hand, dan mag u mij een rotschop geven. En noem het van mijn part een interventie.
Ik zat, samen met de trainer, naar de groep te kijken. Er stond een deelnemer iets te vertellen aan de anderen, het ging uiteraard over passie, want dat was het onderwerp nou eenmaal.
Hij had de uitstraling van een deurmat.
Ik keek naar de groep. Ze lagen in hun stoelen hun rug te bederven, één zat er met zijn mobieltje te spelen. Er kwam een niet te keren storm van verontwaardiging in mij opzetten, verbijsterd keek ik van de groep naar de deurmat en toen kon ik het niet meer houden. Met een mengeling van spel (“waar is de camera? Is dit een grap?) en oprechte woede (“passie? kijk eens hoe jullie er bij zitten!) heb ik ze de mantel uitgeveegd. Het was heerlijk om te doen.
De deelnemers schrokken zich kapot en vijf minuten later stonden ze op een grasveld om een houten tafel met elkaar te discussiëren. De trainer en ik keken ernaar. Ze zei tegen me: “Goeie interventie, zeg!” O ja, het was een interventie. Gek, zodra een handeling in woorden worden gevat verschuift er iets in mijn hoofd, de handeling wordt een methode. Ik buig diep voor alle wijsheid die trainers in huis hebben, maar ik kan dat allemaal niet onthouden. Gelukkig hoeft dat ook niet, want ik mag als trainingsacteur mijn impulsen volgen, ik ben er voor de beweging en soms mag ik dat letterlijk opvatten. Dat is mijn passie.
Als u mij ooit in een stoel ziet hangen met een mobieltje in mijn hand, dan mag u mij een rotschop geven. En noem het van mijn part een interventie.
