Soms wil je
iets. Je denkt: dat wil ik ook kunnen, het is een mooie volgende stap in mijn
ontwikkeling. Er zijn trainingsacteurs die trainer willen worden, ze zien dat
als een logische volgende stap. Wat ze daarna worden weet ik niet. Heb ik ook
gehad, die wens, en ik heb het geluk gehad dat ik het mocht proberen. Het kwam
zomaar uit de lucht vallen, ik had al jaren voor een bedrijf als
trainingsacteur gewerkt en werd gevraagd een training te doen over gastvrijheid
en omgaan met agressie. Tuurlijk, doe ik, leuk!
Gedaan. Niet
leuk. Er is een duidelijke reden: ik ben geen trainer. Het trainersvak
balanceert tussen weten en niet weten, als u begrijpt wat ik bedoel. Het
acteursvak heeft niets met weten te maken, het is reageren, vragen, verbazen,
provoceren, omarmen, nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het acteursvak is
spannend, je mag veel als je de ander respecteert. Soms wil ik ergens zijn waar ik niet ben. Het is een heftig maar vluchtig verlangen, dat vooral de kop op steekt als ik door een straat in Berlijn loop en bij mensen naar binnen kijk. Die rustgevende banken op zachte tapijten met robuuste lampen ernaast, zware vaal roze gordijnen, die nooit dichtgaan. Ze stralen veiligheid en zekerheid uit en ik wil daar zijn.
Heinrich Von Kleist schreef: “Ach, es ist meine angeborne Unart, nie den Augenblick ergreifen zu kรถnnen, und immer an einem Orte zu leben, an welchem ich nicht bin, und in einer zeit, die vorbei, oder noch nicht da ist”. Romantische woorden waar ik vroeger mee dweepte. Ze kunnen maar beter een verlangen blijven, de antwoorden bestaan niet.
Ik was dus trainer en had een intake met een deelnemer, die een brandbrief had geschreven over de agressie die hij tegenkwam in z’n werk. Trainer Bert toog vol goede moed naar deze man, een aardige, integere persoon die om antwoorden verlegen zat. En ik suggereerde dat ik ze had, ik was hier tenslotte de expert. U begrijpt al wat er gebeurde: teleurstelling toen hij in de training merkte dat er geen antwoorden waren, alleen vragen. En ik kon hem daarin niet begeleiden. In die training kreeg ik dat gevoel dat ik ergens anders wilde zijn, maar ik liet het niet merken. Afgezien van de teleurstelling van die deelnemer bracht ik het er goed van af, men hing aan mijn lippen, mag ik met trots mededelen.
Dat komt, ik ben een erg goed acteur.
