Betrokken zijn bij je medewerkers is een mooi ding. En als je dan ook nog leidinggevende capaciteiten hebt kan dat prachtige resultaten tot gevolg hebben. Harry, een teamleider die ik onlangs in een training ontmoet, moet die capaciteiten nog leren, maar betrokken is hij wel. En hoe.
Hij zit zwijgend en nors tussen de andere deelnemers en op de vraag van de trainer met welk gedrag een ieder aan de slag wil, geeft hij te kennen dat hij geen rollenspel wil doen, hij is er niet aan toe, te emotioneel. Dat wordt gerespecteerd, de trainer laat hem met rust.
Ineens, na de afronding van een rollenspel, roept hij, schor van emotie:
“ik doe het gewoon, kan mij het schelen, ik doe het gewoon!”
Met een rood aangelopen hoofd loopt hij naar de tafel waar ik aan zit en begint te vertellen. Hij heeft een leerling meubelmaker onder zich die hij moet zeggen dat hij geen talent voor meubelmaken heeft.
Al maandenlang geeft hij de jongen dagelijks aanwijzingen, maar het lukt niet.
“Het gaat niet gebeuren!”, roept hij vertwijfeld tegen me, “dit gaat het niet worden!”
Het idee dat hij deze jongen moet gaan zeggen dat hij een ander vak moet kiezen…
Verschrikkelijk vindt hij het. “Die jongen is zo aardig en enthousiast! En hij is ook al uit zijn vorige baan gezet! En hij heeft net een vriendinnetje! En ze hebben plannen om samen te gaan wonen”!
Hij kijkt me aan met paniek in z’n ogen, een verschrikt dier, dat geen kant op kan. De worsteling vindt ook ’s nachts plaats, hij kan er niet van slapen.
Ik ben ontroerd en raak betrokken bij deze deelnemer. Te betrokken, ik krijg medelijden, want ik denk: hij is niet in staat om afstand te nemen en wordt meegesleurd door zijn emoties. Net als ik.
Maar ik spreek mezelf corrigerend toe: je bent trainingsacteur en je kan, ondanks jouw ontroering, gedrag spelen waar hij mee oefenen kan. Je moet soms hard zijn en afstand nemen.
Wat heeft hij nodig? Erkenning voor de stap die hij al heeft gezet.
En zie, hij vat moed als ik vraag naar het gedrag van deze leerling. Door het te verwoorden, er naar te kijken, kan hij ook een beetje afstand nemen. Daarna is hij in staat een gesprek te voeren, waarin hij de feiten van de emotie scheidt, afstand neemt en naar mij, in de rol van incompetente meubelmaker, kan kijken.
Tal van overwinningen, waar hij trots op mag zijn. Net als ik.
