Plankenkoorts

In trainingen wordt het vaak gezegd: je kunt niet niet communiceren.  Een sterk staaltje van niet niet communiceren maakte ik mee in een horecagelegenheid. Of all places…

Ik loop door een vreemde stad. Een praatje en een warme glimlach  doen dan wonderen voor het thuisgevoel, dus besluit ik het café-restaurant binnen te stappen dat hoopvol verlicht is en waar taartjes uitdagend in de vitrine staan. Er lopen een paar vrouwen rond die de bestellingen opnemen , één van hen komt op me af met een volstrekt neutraal gezicht en kijkt me aan. Ze zegt: niets…. Zeker haar tekst vergeten. Ik zeg zo invoelend mogelijk:  “Goede morgen, een koffie verkeerd alstublieft”. Ze draait zich om en gaat weg. Ik ben een koffie verkeerd en misschien een tafelnummer. Even later komt ze terug met een plateau vol kopjes en glazen. “Thee?” Ze praat! Ik, op verzoenende toon:  “Een koffie verkeerd”. Ze kijkt boos naar het plateau, waar ze blijkbaar wel een relatie mee heeft, pakt een verkeerd en loopt door. Ergens in de loop der dingen ben ik een thee geworden, misschien zie ik er thee-achtig uit.
“Hospitality exists when you believe the other person is on your side”.
Woorden waarbij ik een warm gevoel van binnen krijg. Ze zijn van Danny Meyer, schrijver van Setting The Table, een mooi boek over gastvrijheid. Stel je toch eens voor dat deze vrouw het gevoel op kan brengen dat ik aan haar kant sta. Ze loopt nog steeds indrukwekkend taakgericht rond als ik haar blik vang en met een gebaar duidelijk maak dat ik wil afrekenen. “Twee vijfenzeventig”. Die tekst weet ze nog wel, ze declameert hem met mechanische zekerheid. Ik zie een zweem van trots in haar ogen, alsof ze zegt: “nou jij weer”. Of wil ik dat zien? Bij de deur draai ik me om , kijken of ze nog leeft. En dan gebeurt het ongelooflijke: ze kijkt terug en op haar gezicht verschijnt de stralendste glimlach die ik ooit heb gezien. Ze leeft! En hoe! Robot thee2,75 is een mens!
Ooit heb ik op het toneel gestaan. Ik stond, altijd bang voor een black out, niet niet te communiceren met het publiek. Ik kon er niet in geloven dat het publiek aan mijn kant stond. Behalve de laatste voorstelling, dan was de angst weg. Als ik wist dat het publiek me niet meer zou lastig vallen, vloeide de spanning weg.
Thee2,75 heeft me geraakt met die glimlach, nog nooit heeft iemand me zo’n thuisgevoel gegeven.
Ik sta helemaal aan haar kant.