In de jaren
60 was ik een salonhippie en propageerde ik love, peace en happiness.
Met love had
ik nog geen ervaring, over peace had ik niks te melden en happiness verkreeg ik
door stimulerende middelen. Ik ben wijzer geworden en dat heeft tot gevolg dat
ik gewelddadig communiceer. Jazeker, ik neem anderen in de maling, negeer hun
behoeften, sluip om ze heen om hun zwakke plekken te zoeken, verzuip ze in
verhalen die hen niet interesseren en stuur ze in richtingen die ze niet willen
gaan. Dat verschaft me veel plezier. Waarom denkt u dat ik lach om komedies en
huiver bij de tragedies van Shakespeare? Herkenning! Het menselijk tekort is
één van de redenen waarom ik in de communicatie werk. Ik woon in mijn tekorten,
voel me er veilig. Het zijn de eigenschappen die me onderscheiden van anderen
en de tekorten van anderen kan ik er scherper door zien. Maar nu heb ik het boek Geweldloze Communicatie van Marshall B. Rosenberg gelezen en het wordt me zwaar te moede. Over love, peace en happiness gesproken! Je moet er, zo blijkt, voor werken en afscheid nemen van oude gewoonten! Afscheid nemen van wat ik denk dat mij uniek maakt valt me zwaar, ik moet een nieuw huis vinden, waar ik alles opnieuw moet inrichten. Oh, wat zou ik graag zonder oordeel mededogen voelen voor anderen zonder daarbij mijn eigen behoeften uit het oog te verliezen. Daar heb je bovenmenselijke kracht voor nodig en ik ben zo zwak, zo verslaafd aan mijn hekeltjes, minachtinkjes, jaloezietjes. Ik weet het wel, die hekeltjes maken mij niet uniek, wel nee, ze zijn banaal, iedereen heeft ze, u ook. Nee, het gaat er om welke behoefte er achter die hekeltjes zit en dan moet er gegraven worden en wat heb ik een hekel aan graven, ik zoek het liever bij de ander. U ook. Toch?
Rosenberg schrijft: Aan veel, zo niet alle geweld (…) ligt een denkwijze ten grondslag die de oorzaak van een conflict zoekt bij wat er verkeerd is bij de tegenstander.
Ik kreeg een blaadje in de bus. Het droeg de titel Authenta en was crème-bruin van kleur. Begrafenisondernemers moeten ook leven, dacht ik bij mezelf, tot ik me realiseerde dat het een schrijven was van een club die geweldloze communicatie voorstaat en dat ik zelf om het blaadje gevraagd had. “Kan dat wat vrolijker? “, dacht ik bij mezelf, “Denken ze daar niet na over een beetje leuke vormgeving? Hun ideeën over vormgeven kwamen niet overeen met de mijne en het grappige is dat ik helemaal geen ideeën heb! Behalve dan dat begrafenisondernemers in het crème-bruin communiceren. Wat dan weer niet waar is.
De verwarring was totaal en dat komt allemaal door Rosenberg, want die heeft de boel op zijn kop gezet. Daar bent u het wel mee eens, denk ik. We willen uiteindelijk gewoon met rust gelaten worden.
Love, peace en happiness. Nooit geweten dat het wat betekende.
