In de
zeventigerjaren deed op de toneelschool het volgende verhaal de ronde: bij een
groot gezelschap was het de gewoonte om na de voorstelling het publiek de
gelegenheid te geven vragen te stellen aan de acteurs. Er was iemand die de
hoofdrolspeler complimenteerde met zijn indrukwekkende King Lear en vervolgens
vroeg: “En wat doet u nou eigenlijk voor uw beroep?”
Iedere
trainingsacteur kent het. Je staat op een feestje en iemand vraagt wat je doet.
Je zegt: “Ik ben trainingsacteur”. “Oh, leuk!” is dan vaak de reactie, als men
tenminste weet wat een trainingsacteur is. Ons vak wordt door buitenstaanders
steevast “leuk” gevonden. Het schijnt dat er acteurs zijn die fijn een rollenspelletje spelen en vervolgens de feedback aan de trainer overlaten. Ze spelen toneel, want dat vinden ze namelijk erg leuk om te doen en daarna checken ze hun mobiel om te kijken of er nieuwe opdrachten tegen onkostenvergoeding zijn binnengekomen.
Stel, iemand doet af en toe een individueel coachtraject. Geen opleiding gedaan of zo, maar ach, hij kan het gewoon, zijn vrienden komen namelijk altijd naar hem toe omdat hij zo goed kan luisteren en heel fijne vragen stelt. En coachen is toch gewoon luisteren en heel fijne vragen stellen? Structuur en diepgang, ach, daar vragen die coachees helemaal niet om. Hij vraagt er weinig geld voor, hoor, vindt het namelijk erg leuk om te doen! Moet toch kunnen? Ik vind het heel leuk om voor mensen in de bres te springen, dus ik denk dat ik maar de advocaat ga spelen…oeps, beschermd beroep, nou ja, dan ga ik in een keuken werken of zo, ben ik gewoon kok. Of is dat ook beschermd? Iedereen is wel een dilettant op één of ander gebied. Ik ben bijvoorbeeld een zondagsschilder. Soms verkoop ik iets en dan voel ik me een hele pief, maar toch is er altijd die lichte schaamte, die twijfel of ik te veel geld vraag.
Er was een discussie op internet over de tarieven van trainingsacteurs. Iemand schreef geruststellend dat hij een zeer laag bedrag vroeg, want hij had al een baan en hoefde dus niet van het acteren te leven. De laatste zin van zijn bericht sprak boekdelen: “ik vind het namelijk erg leuk om te doen! Vooral dat “namelijk” bleef me bezighouden: als je iets leuk vindt om te doen, vraag je er blijkbaar weinig geld voor. Tja, acteren in trainingen…
Het zal je hobby maar wezen.
