Ik moet in mijn hele leven ontzettend veel, ondanks het feit dat ik als puber tegen mijn moeder zei: “ik moet niks!”. Zij moest er om lachen. Mijn wanhopige poging om een plek te veroveren in de turbulente zestiger jaren werd een rotsvaste overtuiging. Het niets verdween, maar het moeten is gebleven. Het is een tweede natuur geworden, kost veel energie en heeft… niks opgeleverd.
Sinds ik als trainingsacteur werk, ben ik me daarvan bewust geworden en heb ik cursussen gevolgd: RET, dat mij het irrationele ervan deed inzien; Voice Dialogue dat de stem van het loslaten liet spreken en bakken emotie tot gevolg had. Maar het moeten is hardnekkig, het is met de paplepel ingegoten.
Nu moet ik aan de sociale media. Delen is het devies, weg met de dwang, we mogen alles delen met elkaar, zelfs ons ochtendhumeur. Dus naar een cursus getogen, waar me de duizelingwekkende mogelijkheden van Twitter en Facebook werden geopenbaard. Ik mag al mijn passies en meningen met anderen delen, ik kan het zo gek niet bedenken en laat het de medemens weten. Delen! Dat ik daar nooit eerder aan gedacht heb!
Ik loop de wachtruimten van een bedrijf binnen, waar ik een training ga verzorgen, samen met een collega. Heerlijk om een collega te ontmoeten, je kan weer eens bijpraten over nieuwe ontwikkelingen, ervaringen uitwisselen, je kan je frustraties delen met iemand die het begrijpt. Hij zit er al. Ik begroet hem, hij kijkt op en schenkt me een lege blik. Dan verdiept hij zich weer in zijn mobiel. Dat is natuurlijk enorm belangrijk, dat begrijp ik ook wel, als je even niet oppast mis je allerlei Twitter berichten die van groot belang kunnen zijn. Die blik, die arrogantie van de moderne tijd, blijft bij me hangen. Ik ga naast hem zitten en voel me ineens ontzettend moe. Oud. Hij zit daar als een uitheems dier krom getrokken naar zijn mobiel te turen, zijn vingers tikken nerveus op het schermpje. Hij is jong en dynamisch en moet delen, het is een tweede natuur geworden. Ik kijk om me heen in de glazen ruimte met koffieautomaat. Ik wil delen, maar ik wil het niet moeten.
