Allergie

Ik ben uniek. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat iedereen uniek is. Daar moet ik mee leven, niets aan te doen. Sommige mensen willen bevestiging van hun uniciteit.

Een paar dagen geleden stond ik in een franse tuin te wachten op een concert dat ik ging bijwonen, niks bijzonders hoor, gewoon een pianiste die wereldberoemd gaat worden, ik ken haar al zeven jaar, eigenlijk heb ik haar ontdekt. Maar goed, er kwam een echtpaar op ons af dat zonder inleiding over het huis begon te praten dat ze al 35 jaar hadden, nee, geen gewoon huis, 16^e-eeuws, helemaal in  oude stijl hersteld, zelf gedaan, er stonden alleen nog maar vier muren, net het huis van de buurman gekocht, 13^e-eeuws, ze moesten jaren wachten tot hij dood ging, nee het leven in Frankrijk stelt hoge eisen, hoor. Een vriendin, die bij me was, wist in een korte pauze de fatale opmerking te maken: “Ik weet er alles van, ik woon al 40 jaar in Frankrijk”. Waarop de vrouwelijke helft van het echtpaar met schelle stem verkondigde; “maar wij komen al 43 jaar in de Ardèche!
Het is interessant dat mensen met een huis in Frankrijk vooral benadrukken dat het eigenlijk een heel zwaar leven is en dat ze het zo belangrijk vinden dat het cultuurgoed bewaard blijft. Wat de meeste Fransen overigens worst zal wezen, maar dit terzijde.
Er zijn ook trainingsacteurs die bevestiging willen van hun uniciteit, ze verhalen uitgebreid over het rollenspel wat ze net hebben gedaan en waarin ze echt geweldig de deelnemer geconfronteerd hebben met heel bijzonder, lastig gedrag, “die ander zei namelijk dit, nou toen deed ik dat en daar had hij niet van terug…”.  Elke trainingsacteur is uniek en het is onze opdracht om dat in te zetten in trainingen, maar als een collega mij wil vertellen hoe bijzonder hij of zij is begin ik alledaagsheid te vermoeden.
Wat? Ja, ik heb een huis in Frankrijk. Nee, laat ik er maar niet over vertellen, het is namelijk een heel bijzonder huis met zwembad en een bron, maar ik wil er niet over opscheppen, want dan verslijt u mij voor alledaags en dat ben ik niet, ik ben trainingsacteur.
Toen mijn groenteboer mij vroeg (in Amsterdam zuid, daar woon ik namelijk, echt een unieke locatie) waar ik op vakantie was geweest, moest ik wel zeggen dat ik in mijn huis in de Ardèche was. De doorgaans uiterst geïnteresseerde en vriendelijke man draaide zich acuut om en ging zwijgend de aardappels sorteren. Volkomen allergisch geworden voor mensen met een huis in Frankrijk.
Ik geef toe, op dat moment voelde ik me enorm alledaags.