Bluf

Ik weet niets.

Ik ben het banale weten ontstegen en verkeer in een toestand van gelukzalige onnozelheid.
Dat is heerlijk om te zeggen: “ik weet niets”, het suggereert grote wijsheid. Laatst volgde ik op linked-in een discussie waarbij een acteur langs de neus weg opmerkte dat hij deelnemers adviezen gaf, wat ook grote wijsheid suggereert, want hij weet blijkbaar hoe de ander moet communiceren. Dat niveau zal ik wel nooit bereiken.
Soms hoor ik een trainer met overtuiging zeggen dat als de één de ouderpositie inneemt, de ander vaak in de kinderpositie schiet. We weten allemaal dat het waar is, maar hebben we ook zelf ervaren dat het zo werkt? Hoe vaak ik al waarheden heb verkondigd die klakkeloos zijn overgenomen van hen die het weten kunnen! Het is bijna beangstigend als je je realiseert dat toehoorders die waarheid dan ook weer doorgeven. Als je  overtuigend was, tenminste…
We maken graag indruk, dus ventileren we boude uitspraken over onderwerpen waar we weinig van weten, vooral als we vermoeden dat de ander helemaal niks weet.
Ik raak op een inspirerende manier in de war van al die waarheden op linked-in. Ze dagen me uit om het tegendeel te beweren, wat dan net zo overtuigend klinkt. Ik bedoel, alles is waar, zolang je er maar in gelooft.Ook een waarheid als een koe die zich lui door het drassige weiland van de communicatie begeeft.
Dus roepen we voortdurend: melk is slecht, gluten heb je nodig, we willen allemaal geborgenheid, niemand leest nog een boek. We gooien communicatieve modellen in de groep met een vanzelfsprekend gezicht en omzeilen handig de vragen waar we geen antwoord op hebben. Ok, ik draaf een beetje door, maar u weet vast wel waar ik het over heb. Het is natuurlijk communicatief gezien een prachtig proces: roep mysterieuze onzin met vanzelfsprekende autoriteit en iedereen knikt ja.
Ik heb vaak geroepen: communicatie is nooit vanzelfsprekend. Sloeg in als een bom, aan al die peinzende en knikkende gezichten te zien, maar leg mij maar eens uit wat ik bedoelde. Nee, je kan maar beter bescheiden blijven en pas wat beweren als je weet waar je het over hebt. En als u daar te ongeduldig voor bent, roep dan maar eens in gezelschap: “Ik weet niets!”
Echt waar, daarna geloven ze alles.